Доктрина абсолютной территориальной целостности в праве трансграничных водных ресурсов
ПРАВО
Abstract
Հետևյալ հոդվածը քննարկում է անդրսահմանային ջրային ռեսուրսների իրավունքում գոյություն ունեցող ամենա վիճելի դոկտրիններից մեկը, այն է՝ բացարձակ տարածքային ամբողջականության դոկտրինը։ Մինչդեռ բացարձակ տարածքային ինքնիշխանության դոկտրինը ապահովում է վերին հոսքի պետության լիակատար հայեցողությունը, բացարձակ տարածքային ամբողջականության սկզբունքը հակառակն է պնդում, այն է՝ որ վերին հոսքի պետությունը պարտավոր է ձեռնպահ մնալ այն ամենից, ինչը կարող է ազդել ջրի բնական հոսքին դեպի հարևան պետություն։ Ինչպես երևում է հենց անվանումից, այս դոկտրինը կրում է բացարձակ բնույթ, և դրանով ներքին հոսքի պետությանը վետոյի իրավունք է վերապահում, պահանջելով ջրերի լիարժեք հոսքի շարունակությունը վերին հոսքի պետությունից։ Հաշվի առնելով նշվածը, անհրաժեշտ է հասկանալ այս տեսության իրավական հիմնավորվածությունը, արդյոք այն կարելի է համարել որպես միջազգային սովորութային իրավունքի դրսևորում, ինչպես նաև այն, թե ինչպիսի իրավական նշանակություն կարող է այն ունենալ այսօրվա միջազգային իրավունքի համատեքստում։ Բարձրացված հարցերի ուսումնասիրման նպատակով, մասնավորապես, սույն հոդվածի հեղինակը ուսումնասիրում է այդ դոկտրինի նկատմամբ կիրառվող պետական պրակտիկան, ինչպես նաև համապատասխան միջազգային պայմանագրերը և տարբեր իրավասությունների դատական որոշումները և այս խնդրին առնչվող գիտական տեսակետերը։
