Τhe Parallel Crime: the Armenian and the Greek Genocides
Abstract
Օսմանյան պետությունում երիտթուրքերի համախմբման և քեմալական շարժման ձևավորմամբ առավել արմատավորվեց ազգայնական գաղափարախոսությունը, և 1908 թ. իշխանության գլուխ անցնելով՝ խնդիր դրեցին բնաջնջելու քրիստոնյա բնակչությանը: Դա հնարավոր եղավ Առաջին համաշխարհային պատերազմի ընթացքում և դրանից հետո: Ցեղասպանության կենտրոնական թիրախը դարձան հայերն ու հույները:
Երբ Հայոց եղեռնն արդեն ավարտին էր մոտենում, հերթը հասավ հույներին: Կիրառվում էին նույն մեթոդները՝ ջարդեր, գազանություններ, զանգվածային բռնություններ, կանանց և երեխաների գերեվարում, բռնի իսլամացում, մահվան քարավաններ:
Հոդվածում զուգահեռ է անցկացվում հայերի և հույների ցեղասպանությունների միջև: Երիտթուրքերի և քեմալականների հանցագործությանը զոհ դարձան 1.500.000 հայեր և 1.000.000 հույներ: Հեղինակը նշում է, որ հայ և հույն բնակչության ավելի քան 50%-ի կանխամտածված բնաջնջումը, ըստ ՄԱԿ-ի չափանիշների (Կոնվենցիայի 2-րդ հոդված, ա, բ, գ, դ և ե կետեր) և Ցեղասպանության մասին այլ փաստաթղթերի, պետք է որակվի ցեղասպանություն: